De Drei Zinnen, ofwel Tre Cime di Lavaredo, zijn drie van de meest indrukwekkende bergtoppen in de Sextner Dolomieten, gelegen in Zuid-Tirol. Tenminste, dat lees je overal op internet, dus tijdens onze roadtrip door Noord-Italië moesten we dat natuurlijk met eigen ogen aanschouwen. Het natuurpark Drei Zinnen is erkend als UNESCO Werelderfgoed en de verwachtingen lagen hoog! De dag ging niet helemaal zoals gepland, maar het was alsnog een geweldige ervaring. Vandaag vertel ik jullie alles over de beroemde wandeling naar de Drei Zinnen.
Wandeling Drei Zinnen: basis info
- Startpunt: Rifugio Auronzo, te bereiken via een tolweg vanaf Lago d’Antorno (kost €30)
- Duur rondwandeling: ongeveer 3 uur
- Aantal kilometers: 9 km
- Niveau: gemiddeld
De wandeling naar de Drei Zinnen is een van de bekendste wandelingen in de regio en stiekem best wel een toeristische trekpleister. Wanneer je er in het hoogseizoen bent, doe je er dus goed aan om op tijd te starten. Zorg dat je voor 9 uur ’s ochtends bij het startpunt bent en dan zit je goed. Niet alleen omdat je dan de grootste drukte vermijdt, maar ook omdat de parkeerplaats boven sluit wanneer het er te druk is. Dan kom je de tolweg dus niet eens omhoog en dat zou natuurlijk een beetje jammer zijn! Wil je liever niet zelf de bochtige tolweg omhoog rijden? Dan rijden er ook shuttlebussen vanuit Toblach en Misurina.
Onze ervaring
Wij maakten zelf de wandeling naar de Drei Zinnen halverwege de maand juni. Prima te doen dachten wij, alleen vanwege de vele sneeuwval was de rondwandeling niet goed begaanbaar en dus gesloten, wat ertoe leidde dat de tolweg ook afgesloten bleef. Dat was natuurlijk een grote domper, tot we erachter kwamen dat het ook gewoon mogelijk is om te wandelen naar Rifugio Auronzo, het officiële startpunt van de wandeling. Wij startten de wandeling dus vanaf Lago d’Antorno, iets boven Misurina gelegen. Vanaf hier volgden we de weg Misurina Casello-Rifugio Auronzo.
Het eerste gedeelte van de wandeling naar Rifugio Auronzo loopt via een gemeen stijgend bospad omhoog. Hoe hoger je komt, hoe meer het landschap verandert in een bergachtig heidelandschap en na een tijdje komen we de eerste sneeuw tegen. Het sneeuwvlak loopt iets naar beneden, dus voorzichtige stapjes zijn gewenst. De imponerende bergtoppen torenen ondertussen boven ons uit; wat een geweldig gezicht. Ik was nog nooit in de Dolomieten geweest, maar begrijp nu precies wat iedereen er zo mooi aan vindt. Groene alpenweides met kleurrijke bloemetjes en daarboven het grillige gesteente van de bergtoppen, ik ben verkocht. Het weer is erg wisselvallig en wanneer de zon ervandoor gaat is het vrij frisjes, dus halverwege de tocht gaan toch de jassen maar aan. Na een tijdje kruisen we de tolweg, wat betekent dat we er bijna zijn. Na nog een paar pittige klimmetjes inclusief grote rotsblokken waar je met handen en voeten overheen moet, bereiken we ein-de-lijk de laatste bocht van de weg en krijgen we de Rifugio in zicht. Ik ben ondertussen helemaal verkleumd, dus we duiken snel naar binnen voor een grote kom minestrone soep.
De imposante Drei Zinnen
Ondertussen hebben we er al een dikke drie uur wandelen op zitten en dat terwijl we nu pas bij het echte startpunt zijn aangekomen. Gelukkig heeft het soepje me goed gedaan en vol goede moed beginnen we aan het tweede gedeelte van de wandeling. We volgen pad 101 naar de Lavaredo Hütte en lopen vervolgens via een licht stijgende weg naar de pas Paternsattel. We doen er ongeveer een halfuur over om bij dit punt te komen en vanaf hier kunnen we voor het eerst de Drei Zinnen echt bewonderen. Natuurlijk worden hier de nodige foto’s gemaakt en even twijfelen we of we verder lopen of teruggaan. We zouden nog een paar honderd meter verder kunnen lopen zodat we de Drei Zinnen wat meer van voren kunnen bekijken, maar besluiten dat het mooi geweest is, we moeten tenslotte nog een heel eind terug en veel verder kunnen we niet komen vanwege de sneeuw.
Ook op de terugweg blijf ik me verbazen over dit fenomenale landschap en mijn camera draait overuren. Tom wordt ondertussen helemaal gek van al mijn getreuzel, dus ik moet er steeds half joggend achteraan. De weg naar beneden gaat sneller dan de heenweg en na in totaal ongeveer zes uur wandelen (excl. pauze) komen we weer bij Lago d’Antorno aan. Ondanks dat we niet de officiële rondwandeling hebben kunnen doen, ben ik superblij dat we toch de keuze gemaakt hebben om wel te gaan, want ook de wandeling naar de Rifugio Auronzo was prachtig. Happy me!
Wanneer je geen geoefende wandelaar bent zou ik persoonlijk voor startpunt Rifugio Auronzo gaan. De officiële rondwandeling duurt 3 uur, maar wanneer je ook nog het stuk vanaf Lago d’Antorno erbij pakt ben je in totaal dik 8 uur onderweg. Een pittige dagtocht dus met een groot verschil in hoogtemeters.
